Tak mówi Pan: Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, aby rzec więźniom: Wyjdźcie na wolność! marniejącym w ciemnościach: Ukażcie się! Oni będą się paśli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. Nie będą już łaknąć ni pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów. Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje gościńce wzniosą się wyżej. Oto ci przychodzą z daleka, oto tamci z Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.
Czy myśl: Pan o mnie zapomniał, jest daleka od nas. Każdy z nas doświadczył tego niby-zapomnienia. Doświadczają go ci, którzy sami odwracają się od Boga, których życie skierowane jest ku światu. Prędzej czy później przekonują się, że świat nie odpowie na ich pragnienia, a winę za swoje zranienia przerzucają na Pana i na Jego zapomnienie. Mogą go doświadczyć także ci, którzy idą drogami Mistrza. Pan niejako ukrywa się przed człowiekiem, by ten pragnął Jego samego, a nie pociech czy przyjemności. Cierpienie doskwiera w oby przypadkach, ale Pan zapewnia, że nigdy nei zapomni '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.