Duchowe dziecięctwo

Przynoszono do Jezusa dzieci, aby włożył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie. Włożył na nie ręce i poszedł stamtąd.

Pan przyzywa do Siebie dzieci, bo są bezbronne, zdane na wybory dorosłych. Potrzebują ciągłej uwagi, troski i odpowiedzialnej miłości. Jezus wskazuje też na dziecięctwo jako na drogę duchowości, którą w Kościele rozwinęła szczególnie św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Na płaszczyźnie wiary mamy stawać się jak dzieci, a nie dziećmi. Dziecko nie rozważa, nie kalkuluje, po prostu ufa swoim rodzicom i wie, że przy nich nic mu nie grozi. Duchowe dziecięctwo zakłada rezygnację z własnych marginesów bezpieczeństwa, które najczęściej blokują nas na łaskę Bożą. Chcę ufać, to ufam, chcę wierzyć, to wierzę. I tyle. Reszta jest naszym dodatkiem. Zupełnie zbędnym '+' ks. Adam