Zdumieni Bogiem

Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: "Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy". A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: "Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?" Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: "Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!" On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: "Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego".

W Roku Ducha Świętego warto uświadomić sobie, że jedyne myśli warte nurtowania naszego serca to myśli o Panu, tęsknota za Nim, pragnienie bycia blisko. Tyle spraw wpuszczamy do swego wnętrza. Niepokoimy się, stresujemy, boimy. I po co? By tworzyć sobie własną namiastkę szczęścia. A przy pierwszym grzechu popadamy w rozpacz, bo nie daliśmy rady. Nie tego chce Bóg. To On daje łaskę całkowitego uzdrowienia, i duszy i ciała. Adoruj Pana w swoim sercu, a zdumiejesz się Jego obecnością '+' ks. Adam