Wyprostowani

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: "Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!" Pan mu odpowiedział: "Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A owej córki Abrahama, którą Szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?" Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

Niemoc ewangelicznej kobiety, to jej pochylenie jest symbolem niemożności doświadczenia łaski zbawienia. Jezus mówi – szatan trzymał ją na uwięzi. Każdy grzech, zło, nasze złe przywiązania powodują, że duchowo stajemy się pochyleni. Nie jesteśmy w stanie się wyprostować. Ewangelia każe nam dzisiaj zastanowić się, co jest naszym pochyleniem? Co sprawia w moim życiu, że chodzę duchowo pochylony, że diabeł trzyma mnie na uwięzi? To bardzo trudne zadanie, ale konieczne dla stanięcia w prawdzie '+' ks. Adam