Milczący zachwyt

Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: "Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami". Na ich widok rzekł do nich: "Idźcie, pokażcie się kapłanom". A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: "Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec". Do niego zaś rzekł: "Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła".

Posłuszeństwo trędowatych zaowocowało uzdrowieniem ich ciała, ale tylko jeden pozwolił, by uzdrowiona została jego dusza, jego serce. Prawdziwe posłuszeństwo ściśle łączy się z wolnością. Uzdrowiony Samarytanin natychmiast oddał chwałę Bogu i Boga uznał w Jezusie, skoro padł Mu do nóg, co z resztą potwierdzają słowa Jezusa. Posłuszeństwo czyni człowieka wolnym, a wolność jest doskonałą przestrzenią dla rozwoju wiary. Poruszające jest to, że uzdrowiony Samarytanin, choć głośno wielbi Boga, to przy pytaniu Jezusa o pozostałych uzdrowionych, już milczy. Nie do niego należy odpowiedź. Nie wywyższa się, nie poniża pozostałych. Milczy wpatrzony w Jezusa. Zamilknąć w zachwycie nad Bogiem '+' ks. Adam