Nasze grobowce

Jezus powiedział do faryzeuszów i do uczonych w Prawie: "Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce. Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia. Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli". Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby Go pochwycić na jakimś słowie.

Wiemy doskonale, że rozmówcy Jezusa nie przyjęli słów proroków, nie rozpoznali w Jezusie Mesjasza. Przez odniesienie do budowania grobowców prorokom, Jezus obnaża ich próbę ostatecznego, symbolicznego zamknięcia prorockich ust. Wola Boża głoszona przez proroków jest przez faryzeuszów zamykana w grobowcach, jest uśmiercana. Ich szacunek dla proroków jest pozorny, jest na pokaz, bo jako uczeni w Piśmie nawet nie spróbowali tych pism rozważyć i dostrzec, że pisma prowadzą do Jezusa. Znali drogę do Boga, ale nie chcieli nią pójść, co więcej, przeszkodzili tym, którzy na ową drogę wejść chcieli. Ewangelia pyta nas dzisiaj o nasze grobowce, to znaczy o to, czy czasem nie próbujemy uśmiercać w naszym życiu Bożych słów, Bożej woli, dobrych natchnień? '+' ks. Adam