Święte milczenie

Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: "Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha". Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: "Odpraw ją, bo krzyczy za nami". Lecz On odpowiedział: "Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela". A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: "Panie, dopomóż mi". On jednak odparł: "Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom". A ona odrzekła: "Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów". Wtedy Jezus jej odpowiedział: "O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!" Od tej chwili jej córka była zdrowa.

Różne oblicza ma milczenie. Najczęściej doświadczamy niestety karania milczeniem, ktoś się do nas nie odzywa, albo my nie chcemy się odzywać do kogoś. Milczenie Jezusa jest świętą przestrzenią, w której człowiek też milknie, by wreszcie usłyszeć prawdę. Jezus nie chce, byśmy go zakrzykiwali naszymi modlitwami. Jego milczenie to okazja, by, tak jak w dzisiejszej Ewangelii, stanąć w prawdzie o sobie, raz jeszcze uświadomić sobie, kim jest Bóg, zatęsknić za Bożą obecnością '+' ks. Adam