Pierwotny zapał

Jezus ukazawszy się Jedenastu rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Bardzo lubię tę pierwotną gorliwość i swoistą zwyczajność młodego Kościoła. Pan mówi: Idźcie, a uczniowie idą. Działają cuda, jak gdyby robili to od zawsze. Głoszą z mocą, jakby nigdy nie zajmowali się niczym innym. Czasem mi tego brakuje. Brakuje mi tego we współczesnym Kościele i brakuje mi tego we mnie samym. Pewnie zgodzisz się ze mną, że najpierw lubi usiąść, dyskutować i planować, planować, planować. Widziałem już piękne plany, które nigdy nie przyniosły dobra, pozostały w sferze gadania. To nie znaczy, że mamy działać na oślep. Spontaniczność nie wyklucza organizacji. Chodzi o zapał. Jeśli można zrobić coś dobrego, to trzeba zrobić. I to z wiarą, a nie z myśleniem o sobie '+' ks. Adam