Dla Boga

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno? On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom. I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.

Łatwiej uwierzyć we własną doskonałość, niż w Boga pełnego miłosierdzia. Nosimy w sobie, wręcz naturalną, potrzebę dopinania wszystkiego na ostatni guzik własnymi rękami - żeby było jasne - potrzeba ta jest córką pychy. Ponieważ pycha nie lubi wdzięczności, więc chce zawdzięczać wszystko tylko sobie. I tu rodzi się cały nasz dramat. Prawo przed Bogiem, pewność przed zaufaniem, praca przed łaską. A nie o to tu chodzi '+' ks. Adam