Dar Boga

Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”. Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”. 

Hans Urs von Balthazar dodaje: „Poza darem, który sam Jezus daje z siebie, widzimy ofiarę Ojca i możemy ją porównać do tej, jaką złożyła wdowa z Ewangelii. On także wrzucił do skarbony ofiarnej to, co było Mu najdroższe... „Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał...” (J 3,16). I właściwie na tym można by zakończyć, nic więcej nie da się dodać. Jesteśmy, istniejemy, bo Bóg oddał wszystko, oddał nam całe swoje życie, a człowiek, jak to człowiek, często nic sobie z tego nie robi. Stąd powraca pytanie: jak chwalę Boga w  moim życiu? Z błogosławieństwem '+' ks. Adam