Dotrzeć do prawdy

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: "Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?" On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: "Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje. Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych".

Zapominamy czasem, że najważniejszy jest Pan. W wierze chodzi o to, by dotrzeć do prawdy, to znaczy, by naprawdę poznać, że Bóg jest Bogiem i by poznać siebie, poznać to, kim jestem jako człowiek. Ale nie poznamy siebie bez postawienia Boga w centrum. Jeżeli będziemy patrzeć tylko na siebie: kto jest największy, kto jest najważniejszy, to nie przyjmiemy prawdy o Bogu. Dla Pana jesteśmy ważni, nie bądźmy ważni dla siebie '+' ks. Adam