Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, głosząc słowo samym tylko Żydom. Niektórzy z nich pochodzili z Cypru i z Cyreny. Oni to po przybyciu do Antiochii przemawiali też do Greków i opowiadali Dobrą Nowinę o Panu Jezusie. A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę [wiernych] dla Pana. Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy [go] znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.
Chrześcijanin - należący do Chrystusa, ktoś Chrystusowy. Antiochia powinna stawać się dla nas wyzwaniem, aby ktoś patrząc nasze zachowanie, decyzje, wybory, poznał, że należymy do Chrystusa. Jest to nasza wspólna bolączka, że wciąż odrywamy życie wiary od życia ludzkiego, codziennego. I w zasadzie nie mamy problemu by nazywać się wierzącymi, także wtedy, gdy czynimy coś zupełnie przeciwnego wierze. I nie trzeba tu wcale wielkich spraw. Chodzi o to, by w tym co zwykłe i proste, całym sercem wytrwać przy Panu '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.