Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.
Przeraża wizja Boga potępiającego. Jednak wizja ta nie ma nic wspólnego z prawdą, co najwyżej z działaniem złego ducha. Tak naprawdę to człowiek sam się potępia, gdy dobrowolnie zamyka się na światło wiary, na łaskę Pana. Bóg chce, by każdy miał życie wieczne. Kto z niego rezygnuje, ten nie potrzebuje już kary, bo nie ma większego nieszczęścia od życia bez Boga, bez Jego miłości. Dlatego tak naprawdę ludzie niewierzący, czy też udający, że Boga nie ma, są godni wszelkiego współczucia i naszej szczerej troski. Co mają z tego życia? Co ich wypełnia? Gdzie ich siła? Idźmy ze światłem tam, gdzie ciemność jest jeszcze na piedestale '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.