O karze

Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: Bezbożniku, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz.

Motyw kary na płaszczyźnie wiary jest najczęściej pojmowany niepoprawnie. Łatwo popaść tu w skrajności i albo uznać, że kara nie jest możliwa do pogodzenia z Bożym miłosierdziem, albo widzieć tylko karę, a Boga pojmować jako tyrana. Tymczasem kara nie wynika z natury Boga. Jeśli zbijemy szklane naczynie, to głupotą byłoby mówić, że Bóg tak chciał. Jeśli człowiek dopuszcza się grzechu, to musi liczyć się z jego konsekwencjami. Pan pokazuje, że czyn człowieka rodzi określony skutek. Taka jest konstrukcja rzeczy, a nie Boży kaprys '+' ks. Adam