Biada nadziei

Jezus powiedział: „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły, siedząc we włosiennicy i w popiele. Toteż Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niżeli wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał”.

Trudno przyjmuje się takie słowa. Nie za bardzo pasują nam one do Ewangelii i pewnie gdzieś tam w środku budzą nasz opór. Ale trzeba pamiętać, że nie są one kaprysem znudzonego Władcy, który dla rozrywki chce pobawić się poddanymi. Wypływają one z głębi Bożego Serca, płonącego płomieniami miłości. Pan chce nas wyrwać z letargu, z przyzwyczajenia, z życiowego uśpienia, byśmy nie zapomnieli o naszym powołaniu. Pan Bóg chce naszego szczęścia i to szczęścia na wieki, ale to Boże pragnienie nie wypełnia się w człowieku automatycznie. Boża łaska nie jest magiczną różdżką, a zaproszeniem do więzi, do dialogu miłości. Biada, które wypowiada Jezus to miłosny okrzyk tęsknoty za człowiekiem, ale także Bożego smutku, gdy człowiek oddala się od źródła szczęścia '+' ks. Adam