Za i przed

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi». Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają; bo zasługuje robotnik na swą zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: "Przybliżyło się do was królestwo Boże". Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: "Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże". Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu”. 

Dzisiejsza Ewangelia otwiera przed nami, jako przed uczniami Chrystusa szerokie przestrzenie. Pan kreśli naszą chrześcijańską tożsamość. Z woli Jezusa i w Jego mocy jesteśmy posłani, by przygotować Mu drogę. Życie chrześcijanina łączy w sobie pewien paradoks. Z jednej strony idziemy za Jezusem. Idziemy po Jego śladach. Powtarzamy Jego Słowa, wykonujemy Jego prace, gesty, przyjmujemy Jego zachowania. Robimy dokładnie to, co robił On w czasie swojej ziemskiej wędrówki. Z drugiej strony jesteśmy wezwani, by iść niejako przed nim. Nasze życie, napełnione mocą Ducha Świętego, przemienione Ewangelią ma stać się czytelnym znakiem dla tych, którzy stracili smak wiary i ma przygotować ich do przyjęcia Jezusa jako prawdziwego Boga i jedynego Zbawiciela '+' ks. Adam