Skarb

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: "Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem". Lecz On mu odpowiedział: "Człowieku, któż mię ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami?" Powiedział też do nich: "Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia". I opowiedział im przypowieść: "Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem".

Lubimy wiązać się z ludźmi i rzeczami, tworząc sobie bezpieczną przestrzeń życia. I nic w tym złego. Zastanowić się trzeba, czy owe więzy nie stają się toksycznym przywiązaniem. Pomyśl dzisiaj, na ile jesteś  gotowy, by zrezygnować ze swoich planów, spotkań, spraw, rzeczy, gdyby była taka potrzeba. Rozejrzyj się po swoim mieszkaniu: czy wszystko jest Ci potrzebne? Czy wszystko służy Twojej wierze? Popatrz na ostatnie spotkania z drugim człowiekiem: czy przybliżyły Cię do Boga? Gdzie jest Twój skarb? '+' ks. Adam