Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i
tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając ze sobą chromych,
ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On
ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi,
chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela. Lecz Jezus przywołał
swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu. Już trzy dni trwają przy Mnie, a
nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w
drodze”. Na to rzekli Mu uczniowie: „Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba,
żeby nakarmić takie mnóstwo?” Jezus zapytał ich: „Ile macie chlebów?”
Odpowiedzieli: „Siedem i parę rybek”. Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął te
siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom,
uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano
jeszcze siedem pełnych koszów.
Boża miłość jest spragniona współdziałania, współistnienia, współżycia z miłością ludzką. Pan nie robi wszystkiego za uczniów, choć wszystko może. Zaprasza ich do działania i pokazuje, że ludzkie 'mało' absolutnie wystarczy, ponieważ jest wzmocnione Bożym 'wszystko'. Nie bój się oddawać Bogu mało. Nie mów, że to nie wystarczy, albo że nie wypada. Pan czeka na nasze małe gesty, ale spełniane w miłości, w oddaniu, w zawierzeniu. Ważne, żeby coś robić. Manna nie będzie spadać teraz z nieba, bo mamy Chrystusa, który oświeca nasze serca, nasze umysły, nasze dusze i posyła nam swego Ducha, który wspiera wszystkie nasze marne wysiłki '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.