Przyjmij Mnie

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: "Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie". Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: "O czym to rozprawialiście w drodze?" Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: "Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich". Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: "Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał".

Jezus mówi o swojej Męce, a uczniowie kłócą się o swoje miejsca, o swoją wartość. Pan pokazuje nam swój Krzyż, a my myślimy, ile minut poświęcić na modlitwę, w co się dzisiaj ubrać, albo co ugotować na obiad. Pan się tym nie gorszy, bo przecież doskonale nas zna. Cierpliwie prowadzi nas i wychowuje, pozwalając stawać w prawdzie, tak jak postąpił z uczniami. Bo nasza słabość, nasza ziemskość nie musi być ostatnim słowem. I Pan to wie. Dlatego wciąż na nas czeka, wciąż prosi o naszą miłość, o nasze zainteresowanie – przyjmij Mnie – nieustannie nas prosi '+' ks. Adam