W Bożym braterstwie

Po opuszczeniu synagogi w Kafarnaum Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosił Go za nią. On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im. O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich. Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: „Ty jesteś Syn Boży”. Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem. Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich. Lecz On rzekł do nich: „Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany”. I głosił słowo w synagogach Judei.

Sw. Łukasz jako jedyny, przy opisie uzdrowienia teściowej Piotra, zaznacza, ze Piotr prosił o to. Mamy tu więc podkreśloną rolę modlitwy wstawienniczej. Pan chce, byśmy się modlili za siebie nawzajem, zwłaszcza za tych, których dotyka różnoraka gorączka. Pan chce, by nasze międzyludzkie relacje nie opierały się jedynie na solidarności, na ludzkim braterstwie. One mają być bardzo mocno zakorzenione w Bogu. Nasze wstawiennictwo u Jezusa, porusza Jego Boskie Serce, a potrzebującym przynosi uzdrowienie '+' ks. Adam