Oddać wszystko Panu

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę. Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie przyjść ma złodziej, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy te ż bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie".

Jałmużna nie jest zwykłą ofiarą, jaką często dajemy i która jest miła Bogu. Jałmużna rodzi się z naszego braku. Jezus mówi: sprzedajcie wasze mienie. Oddaj coś, co jest ci potrzebne, co jest ważne, co kosztuje i to właśnie przekaż jako jałmużnę. Obrazowo: ofiara jest jak podzielenie się posiłkiem, jałmużna – odjęciem sobie od ust. Oczywiście nie chodzi o to, by zaszkodzić sobie, swojemu zdrowiu, do wszystkiego potrzebny jest rozum, ale jeśli raz nie zjemy śniadania, bo jego równowartość oddamy bezdomnemu, to jest to czysta Ewangelia. Postawa taka musi rodzić się ze świadomości, że jesteśmy sługami, że nasze życie jest w rękach Bożych i że rzeczywiście nasza zapłata jest w niebie '+' ks. Adam