Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano,
że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było
miejsca, a On głosił im naukę. I przyszli do Niego z paralitykiem, którego
niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach
nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na
których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka:
"Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy". A siedziało tam kilku
uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: "Czemu On tak mówi? On
bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?" Jezus poznał
zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: "Czemu myśli te nurtują
w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są
twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż,
żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów
– rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!"
On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się
wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: "Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś
podobnego".
Gorszy od paraliżu fizycznego jest paraliż serca,
który zniewala człowieka i czyni go niezdolnym do życia w królestwie światłości.
Owszem, ważne jest zdrowie fizyczne, ale na nic się ono nie przyda w piekle.
Prośmy Boga o zdrowie, przynośmy do Jezusa naszych chorych – jest to wielki
uczynek miłosierdzia, ale jeszcze mocniej prośmy Pana, by uzdrawiał serca
naszych bliskich, by ich wyrywał z paraliżu grzechu. Zachęcam też, by tworzyć piękne
przyjaźnie, w centrum których będzie Bóg i Jego Słowo '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.