Trwanie

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: "Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie". Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: "O czym to rozprawialiście w drodze?" Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: "Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich". Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: "Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał".

Jest jakiś smutek w tej jezusowej chęci pozostania w ukryciu. Bo choć chętnie Pan pochyla się nad każdą ludzką biedą, to jednak wie, że wielokrotnie ludzie dbają jedynie o zaspokajanie biedy ziemskiej, w ogóle nie myśląc o biedzie wiecznej. Jezus swym ukryciem może daje czas, by ludzie nie czekali na cuda w oderwaniu od tego, kto je czyni. Być może pokazuje w ten sposób, że czeka, że chce być wytęskniony, upragniony. Być może pokazuje uczniom, co liczy się naprawdę – nie działanie, nie aktywność, nie spełnianie dobra, ale trwanie w miłości, bycie razem '+' ks. Adam