Z tłumu

W owym czasie, gdy znowu wielki tłum był z Jezusem i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: «Żal mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. I jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze; bo niektórzy z nich przyszli z daleka». Odpowiedzieli uczniowie: «Jakże tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?». Zapytał ich: «Ile macie chlebów?». Odpowiedzieli: «Siedem». I polecił tłumowi usiąść na ziemi. A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je podawali. I podali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo, i polecił je rozdać. Jedli do syta, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił. Zaraz też wsiadł z uczniami do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.

Jezus nie segreguje tłumu. Patrzy na każdego w tym tłumie. Każdy jest ważny. Każdy może się najeść. Dla Jezusa liczy się głód każdego człowieka. Choć nie każdy staje się uczniem. A zatem z jednej strony uświadamiamy sobie, że jesteśmy ważni dla Jezusa, że On widzi nasze głody. Ale do nas należy decyzja, czy pozostaniemy w tłumie, czy staniemy się uczniami. I o to chodzi, by będąc w tłumie, w tłumie nie pozostać, ale przeciskać się do grupy uczniów '+' ks. Adam