Zdrowa dusza

Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: "Czy coś widzisz?" A gdy ten przejrzał, powiedział: "Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa". Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie. Jezus odesłał go do domu ze słowami: "Tylko do wsi nie wstępuj!"

Uzdrowiony ślepiec w ogóle nie odnosi się do Jezusa. W ewangelicznym przekazie ani nie widzi Jezusa, ani Mu nie dziękuje, ani nie wyznaje wiary w Niego. O co tu chodzi? Być może mówi nam Ewangelia, że na nic nie przyda się zdrowe ciało, gdy choruje dusza, a zdrowej duszy, chore ciało w niczym nie przeszkodzi. Prośmy o zdrowie, módlmy się o zdrowie, troszczmy się o nie, ale najpierw solidny wysiłek włóżmy w zdrowie duszy. Ślepota serca, jego głuchota, paraliż, martwica – to jest prawdziwa i groźna choroba, której trzeba się strzec ze wszystkich sił. Na cóż człowiekowi, gdyby świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Pomyślmy o tym '+' ks. Adam