By kochać

Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i zaczął prorokować, mówiąc: «Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił, i wzbudził dla nas moc zbawczą w domu swego sługi, Dawida: jak zapowiedział od dawna przez usta swych świętych proroków; że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; że naszym ojcom okaże miłosierdzie i wspomni na swe święte przymierze – na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi. Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani, służyć Mu będziemy bez trwogi, w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze. A ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi; Jego ludowi dasz poznać zbawienie, przez odpuszczenie grzechów, dzięki serdecznej litości naszego Boga, z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce, by oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju».

Pieśń Zachariasza nie jest efektem poetyckiego talentu, ale owocem długiego rozważania, cichej medytacji nad dziełami Boga. Kiedy Zachariasz zamilkł, nie mogąc wypowiedzieć ani jednego słowa, dostał szansę, by słuchać i jak widzimy, szansę wykorzystał. Potrzebujemy ciszy, w której zaczniemy przyjmować Boże działanie nie tylko rozumem, ale bardziej sercem. Kiedy człowiek rozmyśla nad Bożymi drogami, poznaje Boży zamysł, to rodzi się z tego wdzięczność, która z kolei pogłębia miłość. I dlatego też Dzieciątko Jezus przychodzi do nas w ciszy, by nie próbować wszystkiego sobie poukładać, ale by kochać '+' ks. Adam