Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych
siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i
miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: "Żniwo
wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił
robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie
noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie
pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: „Pokój temu
domowi!” Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim;
jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają:
bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli
do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą;
uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: „Przybliżyło się do was
królestwo Boże”.
Misja siedemdziesięciu dwóch jeszcze się nie skończyła. Pan dzisiaj nadal posyła: stu, tysiąc, milion. Boża miłość czeka na każdego człowieka. I dlatego nie możemy spocząć na laurach, bo 'jest w miarę dobrze'. Właśnie dlatego, że dzisiaj wilki wyją coraz głośniej, trzeba nam z całą mocą rozwijać swoją chrześcijańską tożsamość. Nie jesteśmy obywatelami drugiej kategorii. Owszem, nasza ojczyzna jest w niebie, ale ten świat też jest nasz, bo do Pana należy ziemia, świat cały i jego mieszkańcy '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.