Nasza jerozolimska świątynia

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Pamiętajmy, żydzi mieli tylko jedną świątynie. W pozostałych miejscowościach budowano synagogi – a więc domy wspólnotowej modlitwy, rozważania Prawa, uczenia się zasad wiary. Świątynia jako miejsce szczególnego przebywania Boga, jako wybrane przez Niego miejsce przyjmowania ofiar od narodu wybranego i miejsce przebaczenia była tylko jedna. Pobożni żydzi, pielgrzymując do Jerozolimy chcieli wejść w szczególną przestrzeń bliskości i więzi z Bogiem. W świątyni, jak nigdzie indziej, mogli doświadczyć Bożej bliskości, mogli okazać Mu swoją miłość, mogli przyjąć od Niego przebaczenie. Każdy z nas wezwanie jest do szukania swojej jerozolimskiej świątyni. Każdemu z nas Pan przygotował przestrzeń szczególnej bliskości z Nim. Będąc wrażliwym i wytrwałym, odnajdziemy Boga '+' ks. Adam