Nie przeciw

Jezus zaczął mówić w przypowieściach do arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych: «Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas, posłał do rolników sługę, by odebrał od nich należną część plonów winnicy. Ci chwycili go, obili i odprawili z niczym. Wtedy posłał do nich drugiego sługę; lecz i tego zranili w głowę i znieważyli. Posłał jeszcze jednego, i tego zabili. I posłał wielu innych, z których jednych obili, drugich pozabijali. Miał jeszcze jednego – umiłowanego syna. Posłał go do nich jako ostatniego, bo mówił sobie: „Uszanują mojego syna”. Lecz owi rolnicy mówili między sobą: „To jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze”. I chwyciwszy, zabili go i wyrzucili z winnicy. Cóż uczyni właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym. Nie czytaliście tych słów w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach”». I starali się Go ująć, lecz bali się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim opowiedział tę przypowieść. Pozostawili Go więc i odeszli.

Słowo Boga nigdy nie jest przeciw człowiekowi. Mierzymy się z pokusą, by używać wiary, Ewangelii, przykazań w sposób instrumentalny. Łatwo dostrzegamy, że czytania na Mszy świętej albo homilia były o kimś, albo właśnie przeciw komuś, najczęściej przeciw tym, których nie lubimy, znacznie rzadziej przyjmujemy Słowo jako skierowane do nas. Do nas, nie przeciw nam. Bóg nie jest przeciw nam i Ewangelia nie jest przeciw żadnemu człowiekowi, nawet jeśli chodzi o złoczyńców. Bóg nie ma nic wspólnego ze złem, Bóg jest przeciw grzechowi, ale nie przeciw człowiekowi. Trzeba kochać, by to zrozumieć '+' ks. Adam