Ojciec w niebie

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Nie ciało i krew, ale Ojciec w niebie. Nawet apostołowie nie mieli łatwo, a tak czasem myślimy. Maryja, uczniowie, święci – dostali dużo łask, mieli objawienia, mieli znaki, więc wszystko było prostsze. Nie ciało i krew, a więc nie znaki, nie dowody, ale wiara i zaufanie. Każdy z nas, absolutnie każdy z nas, bez względu na to, jaką drogą idzie, ma szukać woli Ojca, nie znaków i dowodów. Każdy z nas musi podjąć ryzyko wiary, by uwierzyć wtedy, gdy brak znaków, gdy brak światła, by zaufać wtedy, gdy wszystkie wydarzenia mówią coś przeciwnego. Nie ciało i krew, ale Ojciec w niebie '+' ks. Adam