Ponieważ wielu chlubi się według ciała - i ja będę się chlubił. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę - mówię jak szalony - to i ja się odważam. Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: Ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci. Przez Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej. Często w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nagości, nie mówiąc już o mojej codziennej udręce płynącej z troski o wszystkie Kościoły. Któż odczuwa słabość, bym i ja nie czuł się słabym? Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął? Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości.
Jak można chlubić się ze swoich słabości? Trzeba chlubić z Chrystusa, z przynależności do Niego, z wiary, ale ze słabości? Trudny to dla nas paradoks. Bardzo często sami tworzymy ścieżkę Bożego działania. Wydaje się nam oczywiste, że Bóg będzie działał naszego sposobu. Jeszcze częściej uważamy, że to jedyny możliwy sposób Bożej interwencji. Tylko pokora wiary pozwala Bogu działać w wolności, bez żadnych naszych ograniczeń. Dlatego św. Paweł nawet w głodzie, w umęczeniu, w niebezpieczeństwie widzi przestrzeń Bożej łaski i dlatego też nie marnuje miłości Pana, ale żyje nią tu i teraz '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.