Grzech jest przede wszystkim obrazą Boga,
zerwaniem jedności z Nim.
Narusza on
równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie
ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w
sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.
(Katechizm
Kościoła Katolickiego, 1440)
Istotnym i koniecznym warunkiem dobrego przeżycia sakramentu pokuty i pojednania jest dojrzały i szczery rachunek sumienia.
Sakrament pokuty i pojednania penitent (czyli osoba, która przychodzi
do spowiedzi) rozpoczyna znakiem krzyża i pozdrowieniem (Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus). Równocześnie kapłan kreśli
znak krzyża nad penitentem i może zachęcić penitenta do wyznania grzechów (mogą
to być np. słowa przewidziane przez Obrzędy
pokuty: Bóg niech będzie w twoim
sercu, abyś skruszony w duchu wyznał swoje grzechy).
Następnie penitent powinien powiedzieć, kiedy ostatni raz przystępował
do tego sakramentu, czy wypełnił nałożoną pokutę, a także – jeśli taka sytuacja
miała miejsce – wyznać grzechy ciężkie, o których zapomniał na ostatniej
spowiedzi. Wielką pomoc dla spowiednika stanowią też ogólne informacje o
penitencie, np. wiek, stan cywilny, zawód itp. Nie chodzi tu o zaspokojenie
ciekawości spowiednika, ale o możliwość szerszego spojrzenia na życie penitenta
i okoliczności, sytuacje, w jakich penitent może się znajdować.
Kolejnym aktem penitenta w czasie spowiedzi jest wyznanie grzechów.
Kościół uczy, że wyznanie grzechów wobec
kapłana stanowi istotną część sakramentu
pokuty: „Na
spowiedzi penitenci powinni wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, których są
świadomi po dokładnym zbadaniu siebie, chociaż byłyby najbardziej skryte i
popełnione tylko przeciw dwu ostatnim przykazaniom Dekalogu ,
ponieważ niekiedy ciężej ranią one duszę i są bardziej niebezpieczne niż
popełnione jawnie” (KKK 1456). Penitent jest zobowiązany do wyznania
wszystkich grzechów ciężkich (oczywiście własnych!!!), choć nic nie stoi na
przeszkodzie, by wyznał także grzechy lekkie (powszednie), zwłaszcza te, które
się powtarzały lub były szczególnie uciążliwe.
Spowiednik, jeśli jest taka potrzeba, może pomóc penitentowi w odbyciu
spowiedzi, udziela stosownych rad, daje pewne wskazania, a następnie wyznacza
czyn pokutny, który penitent przyjmuje, aby
zadośćuczynić za popełnione grzechy i poprawić swoje życie (Obrzędy pokuty, nr 44).
Wiele grzechów przynosi szkodę
bliźniemu. Należy uczynić
wszystko, co
możliwe, aby ją naprawić (na przykład oddać rzeczy ukradzione, przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony, wynagrodzić
krzywdy). Wymaga tego zwyczajna sprawiedliwość. Ponadto grzech rani i osłabia
samego grzesznika, a także jego relację z Bogiem i z drugim człowiekiem.
Rozgrzeszenie usuwa grzech, ale nie usuwa wszelkiego nieporządku, jaki
wprowadził grzech . Grzesznik podźwignięty z
grzechu musi jeszcze odzyskać pełne zdrowie duchowe. Powinien zatem zrobić coś
więcej, by naprawić swoje winy: powinien „zadośćuczynić” w
odpowiedni sposób lub „odpokutować” za swoje grzechy. To zadośćuczynienie jest
nazywane także „pokutą”. (KKK 1459)
Następnie kapłan zachęca penitenta do okazania żalu za grzechy, który
penitent może wyrazić następującymi słowami: Boże, bądź miłościw mnie, grzesznemu, albo Boże, zgrzeszyłem przeciw Tobie, już nie jestem godny nazywać się Twoim
dzieckiem. Bądź miłościw mnie, grzesznemu (Obrzędy pokuty, nr 45).
Nawrócenia człowieka uzyskuje swój szczytowy moment w rozgrzeszeniu.
Wyciągnięciu ręki nad penitentem, towarzyszą słowa:
Bóg, Ojciec miłosierdzia,
który pojednał świat ze sobą
przez śmierć i zmartwychwstanie swojego
Syna
i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie
grzechów,
niech ci udzieli przebaczenia i pokoju
przez posługę Kościoła.
I JA ODPUSZCZAM TOBIE GRZECHY W IMIĘ
OJCA I SYNA, + I DUCHA ŚWIĘTEGO.
Amen.
Po udzieleniu rozgrzeszenia,
spowiednik mówi: Wysławiajmy Pana, bo
jest dobry, na co penitent
odpowiada: Bo Jego miłosierdzie trwa na
wieki.
Na koniec kapłan odsyła
penitenta, mówiąc: Pan odpuścił tobie
grzechy. Idź w pokoju.
Kapłan może też zakończyć
spowiedź w następujący sposób, np.:
Pan ciebie uwolnił od grzechu, niech da ci udział w swoim królestwie.
Jemu chwała na wieki wieków. Amen
Idź w pokoju i głoś światu cudowne dzieła Boga, który cie zbawił.
Szczęśliwy człowiek, któremu zostanie odpuszczona wina, a jego grzech
zapomniany. Raduj się i wesel w Panu. Idź w pokoju.
Warto, po zakończonej liturgii
sakramentu pokuty i pojednania, choć przez chwilę w cichej modlitwie uwielbić
Boga za Jego nieskończone miłosierdzie i podziękować za łaskę nawrócenia.
Oprac. na podstawie: Obrzędy pokuty dostosowane do zwyczajów
diecezji polskich, Katowice 1981.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.