W ciszy dla Słowa

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Odpowiedzią Zachariasza na wiadomość o tym, że zostanie ojcem był brak zaufania, wątpliwość. Bóg odebrał mu zdolność mowy, by dać mu czas na słuchanie. Zachariasz miał przyjąć tę ciszę jako swoiste rekolekcje, w czasie których miał nauczyć się słuchać Boga i być Mu posłusznym. I jak widać rekolekcje te przeżył owocnie. Przy narodzinach syna okazuje posłuszeństwo woli Boga. A kiedy wreszcie otwierają się Jego usta, pierwsze co wypowiada to słowa uwielbienia Boga. I to jest właśnie nasze powołanie '+' ks. Adam