Dobry zwyczaj

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: "Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie". Lecz On im odpowiedział: "Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca"? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu.
Bardzo charakterystycznym znakiem naszych czasów jest ciągła zmienność. Wciąż poszukujemy nowości. I ulegamy czasem przekonaniu, że prawdziwe życie duchowe wyraża się w doświadczaniu ciągle nowych znaków, w przezywaniu ciągle nowych wrażeń. Zwyczaj, nawyk kojarzy nam się z duchową słabością. Oczywiście, powinniśmy się wystrzegać rutyny, ale nie każdy nawyk musi być rutynowy. Rodzice Jezusa swoim zwyczajem pielgrzymowali do Jerozolimy. Dobre zwyczaje budują naszą więź z Panem. Bo to, że codziennie, każdego tygodnia, każdego miesiąca, czy też raz w roku podejmujemy jakąś praktykę ze względu na Pana, nie znaczy, że brakuje nam żaru. Pewna mechaniczność, pewien automatyzm naszego zachowani na płaszczyźnie religijnej nie musi być pozbawiony miłości. To od nas zależy z czym zwiążemy nasze nawyki: z budowaniem więzi z Bogiem czy z budowaniem siebie '+' ks. Adam