Kapłan

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”.

Wezwanie Jezusa odnosi się najpierw do kapłanów. To oni, nie z powodu zasług, ale przez łaskę, zostali wybrani do tego, by przedłużać na ziemi misję Chrystusa. Nie do końca zdajemy sobie sprawę z posłannictwa kapłanów. Patrzymy na nich przez pryzmat naszej relacji z nimi, określonych zalet lub wad, naszych oczekiwań i potrzeb. Tymczasem kapłan uobecnia Chrystusa. To dzięki posłudze kapłańskiej Chrystusa nadal działa w swoim Kościele. I nie dlatego, raz jeszcze powtarzam, że kapłani mają nadzwyczajne zdolności, ale przez wzgląd na łaskę wybrania. Pan wybiera, kogo chce i działa, przez kogo chce. I jeśli ten Boży wybór przyjmiemy w każdym kapłanie, to zrozumiemy, czym jest Królestwo Boże, które nadchodzi '+' ks. Adam