Na właściwym miejscu

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
Gdy Maryja poszła w góry, to poszła z pośpiechem, przynaglona odruchem serca, bo czekała na nią krewna, bo chciała podzielić się radością i właśnie tam została przypomniana jej obietnica: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana – i nic więcej. I właśnie ta obietnica sprawiła, że Maryja była zawsze tam, gdzie powinna być i że wytrwała także pod krzyżem. Wiara Maryi rozwijała Jej wierność i posłuszeństwo woli Boga. Pomyślmy dziś o grocie w Betlejem, co czuła, co myślała Matka Najświętsza, gdy kładła Syna Bożego do żłobu. Co czuła, gdy musieli szybko uciekać do Egiptu. Co czuła, gdy usłyszała od swego Syna, że powinien być w tym, co należy do Jego Ojca, albo że Jego Matką są ci, którzy słuchają Słowa. Jedno jest pewne, bo czytamy o tym w Ewangelii – Maryja wszystkie te sprawy zachowywała i rozważała je w swoim sercu '+' ks. Adam