Tylko Jezus

Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: "Daj Mi pić!" Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: "Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?" Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: "O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej". Powiedziała do Niego kobieta: "Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?" W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: "Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu".

To jedynie fragment dłuższej historii spotkania z Samarytanką, zachęcam do osobistej lektury. Natomiast ten fragment wystarczy nam, żeby zatrzymać się na pewną ważną prawdą. Uczniowie zostawiają Jezusa samego. To wielka lekcja dla nas – chwila zapomnienia czasem wystarczy, by zostawić Jezusa, prawdziwe Dobro, dla przemijalnych dóbr. Przed tym musimy się bronić. Samotność Jezusa nie jest zwykłym odpoczynkiem od ludzi. Zdradza Go Jego prośba: daj Mi pić. W całej pełni zabrzmi to pragnienie na krzyżu. Jezus pragnie miłości, tęskni za miłością człowieka. Tu przy studni Jakuba jest tylko grzeszna Samarytanka, przy krzyżu zostaną tylko najbliżsi. A przecież to jest nasze zadanie, nasze powołanie – zaspokajać pragnienie Jezusa '+' ks. Adam