Jesteś zaproszony

Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: "Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym". Jezus mu odpowiedział: "Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: „Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe”. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: „Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Drugi rzekł: „Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Jeszcze inny rzekł: „Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść”. Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: „Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych”. Sługa oznajmił: „Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce”. Na to pan rzekł do sługi: „Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony. Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty”.

Pan nas zaprasza i stosunkowo łatwo powiedzieć „tak”, o wiele trudniej wraz z tym „tak” zostawić swoje woły, swoje pole, a nawet swoich najbliższych. By siąść do stołu Jezusa, trzeba być ubogim, trzeba zdawać sobie sprawę ze swoich ułomności, ze swojej ślepoty, ze swojej nieporadności. A to jest niesamowicie trudne, bo nasza miłość własna nie daje o sobie zapomnieć. Jak to ja ślepy, ułomny, chromy? Przecież tyle dobrego robię, tyle się modlę, tyle działam. Jesteś zaproszony. Nie zmarnuj tego.'+' ks. Adam