W blaskach Taboru

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie". I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

Droga Boża to wspinanie się na górę, a zatem trud, wysiłek, niespodziewane zmiany pogody, czasem pragnienie, czasem zadyszka, czasem zwątpienie. Ważne, by nie zapomnieć, że idziemy z Jezusem, żebyśmy nie próbowali wybierać się bez Niego. I takich wspinaczek może być wiele w naszym życiu. Ale trzeba też zejść z góry. To bardzo ważny etap naszej drogi. Póki jesteśmy na tym świecie, trzeba umieć zejść z góry '+' ks. Adam