Pan skierował do mnie następujące słowo: Idź i głoś publicznie w Jerozolimie: To mówi Pan: Pamiętam wierność twej młodości, miłość twego narzeczeństwa, kiedy chodziłaś za Mną na pustyni, w ziemi, której nikt nie obsiewa. Izrael jest świętością Pana, pierwszym plonem Jego zbiorów. Ci wszyscy, którzy go spożywają, stają się winni, spotka ich nieszczęście - wyrocznia Pana. A Ja wprowadziłem was do ziemi urodzajnej, byście spożywali jej owoce i jej zasoby. Weszliście i zbezcześciliście moją ziemię, uczyniliście z mojej posiadłości miejsce pełne odrazy. Kapłani nie mówili: Gdzie jest Pan? Uczeni w Piśmie nie uznawali Mnie; pasterze zbuntowali się przeciw Mnie; prorocy głosili wyrocznie na korzyść Baala i chodzili za tymi, którzy nie dają pomocy. Niebo, niechaj cię na to ogarnie osłupienie, groza i wielkie drżenie! - wyrocznia Pana. Bo podwójne zło popełnił mój naród: opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny, cysterny popękane, które nie utrzymują wody.
Kiedy czytam powyższe słowa, to przychodzi mi do głowy taki obrazek: niedziela, piękne słońce, bezchmurne niebo, mijam sznur samochodów, w każdym z nich współczesna rodzina. Gdzie się tak ustawiają? Do nowo otwartej galerii. Kiedy człowiek opuszcza Boga, to próbuje Go czymś zastąpić. Szuka nowych bożków i wydaje mu się, że jest szczęśliwy. Ale prawda jest taka, że Boga nie można niczym zastąpić i dlatego tęsknota w człowieku narasta, rodząc frustrację, stres, napięcia, bunt, niezrozumienie itd. Musimy nieustannie wracać do Pana i oczyszczać się z ludzkich czy światowych naleciałości, bo inaczej marne to nasze życie '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.