Jezus powiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać: W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem. Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie. I Pan dodał: Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?
Ktoś mi czasem powie: już tyle się modlę i nic. No właśnie, czy na pewno nic? Przekonanie, że nic się nie zmienia zdradza nasze rozczarowanie, że nie układa się po naszej myśli. Bo Pan działa na pewno i bierze w obronę swoich wybranych. Pytanie, które się tu rodzi to, czy na pewno wołamy dniem i nocą? Bo jeśli sprawa jest ważna, a my już na drugi dzień chcemy ją mieć z głowy, to czy nie jest nieco śmieszne? Owszem, dla Pana czas nie ma znaczenia, ale dla nas tak. Ten czas jest nam potrzebny, by Jezus znalazł w nas wiarę wtedy, gdy okaże się Jego moc '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.