Wierzyć z kimś

Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go przynieść, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga? Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj.

Dzisiaj wielu wierzących traktuje wiarę, jako osobistą sprawę. Nie chcą się nią dzielić i nie pozwalają, by ktokolwiek dotykał tego wymiaru ich życia. To prawda, że nie da się wierzyć za kogoś, na przykład matka za upartego syna, w jakimś, po ludzku rozumując, zastępstwie, nie da się za kogoś zbliżać do Boga. Nie można kogoś zbawić na siłę. Ale nie zwalnia nas to  z odpowiedzialności za drugiego człowieka, z umycia rąk i powiedzenia: ja tu nic nie poradzę, on jest dorosły, nic na siłę. Czasem słyszę skargę zapłakanej matki, czy żony, która pyta, czy może coś zrobić, żeby dzieci, żeby mąż wrócili do Pana Boga. Może. Bo choć nie można wierzyć za kogoś, to jednak można wierzyć z kimś '+' ks. Adam