Już teraz

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie".

Nauczyliśmy się odnosić te błogosławieństwa do przyszłości, uznać w nich zapowiedź przyszłej chwały. A przecież Pan Jezus mówi: błogosławieni jesteście, a nie błogosławieni dopiero będziecie. Błogosławieństwa opisują szczególny stan człowieka, który jest zjednoczony z Bogiem i przeżywa momenty autentycznej radości już teraz, na ziemi. Radość nie wynika z komfortowej sytuacji życiowej, gdyż błogosławieni są wystawieni na ciężką próbę. Opisywane cierpienia i trudne wyzwania wiary są prawdziwe, realnie ich dotykają. Jednak ów szczególny stan łaski pozwala im ogarnąć wzrokiem całą rzeczywistość, aż po niebo. Widzą cierpienie, problemy i wyzwania, ale widzą też, że Pan Bóg potrafi działać we wszystkim i to daje radość. Nie łzy, nie cierpienie, nie prześladowanie, ale świadomość, że Bóg mieszka w moim sercu, świadomość, że Bóg czeka na moje tak, że choć jestem człowiekiem, to Bóg czeka na moją odpowiedź miłości – to daje radość już tu na ziemi, a przede wszystkim pozwala złączyć się z Bogiem na wieki '+' ks. Adam