Koniec naszego świata

Jezus powiedział do swoich uczniów: „W owe dni, po wielkim ucisku słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba. A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabiera soków i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, że blisko jest, we drzwiach. Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”.

Godzina Jezusa rozpoczyna nowy etap w dziejach ludzkości.  Krzyż jest dla nas znakiem czasów ostatecznych, kiedy staniemy w prawdzie, idąc za Bogiem lub odrzucając Go. I to wszystko dzieje się teraz. W zapowiedzi Jezusa musimy odszukać siebie. Każdy z nas przeżywa w swoim małym świecie to, o czym mówi Pan. Cierpienie, problemy, choroby, i spustoszenie, które sieje w nas i wokół nas każdy nasz grzech są wstrząsaniem mocy naszego mikrokosmosu, w którym ostatecznie zwycięży Chrystus. Tylko gdzie MY wtedy będziemy? '+' ks. Adam