Czas

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”. Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: „Co to znaczy, co nam mówi: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie"; oraz: "Idę do Ojca?” Powiedzieli więc: „Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi”. Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: „Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?" Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość”.

W psychologii społecznej mówi się o dwóch rodzajach czasu. Jeden z nich to czas chronologiczny lub zegarowy, czyli sposób odmierzania zdarzeń zewnętrznych. Innym rodzajem czasu jest czas psychologiczny, czyli taki, jaki kreujemy w naszym umyśle. Jako uczniowie Chrystusa dodamy, że jest jeszcze czas wiary, odmierzany w perspektywie wieczności. Chwilą jest przeszłość, którą nosimy w sobie i która bezpowrotnie jest za nami. Chwilą jest teraźniejszość, bo jak powie św. Faustyna: „Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy, pieczętuje pieczęcią na wieki”. Chwilą jest wreszcie oczekiwanie na ostateczne spotkanie z Chrystusem. Umiarkowane nastawienie do czasu, ma dla nas, katolików, wynikać ze świadomości, że Panem czasu jest Bóg i że czas to nie tyle minuty, dni czy lata, ale przede wszystkim doświadczenie łaski, doświadczenie bliskości Boga '+' ks. Adam