Tęsknota

Pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele wycierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między tłum i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: "Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa". Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w swym ciele, że jest uleczona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: "Kto dotknął mojego płaszcza?" Odpowiedzieli Mu uczniowie: "Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto Mnie dotknął". On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: "Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości".

Jak lekarze nie byli w stanie pomóc chorej kobiecie, tak żaden człowiek nie zniszczy sam grzechu. Potrzeba dotknięcia Boga i potrzeba wiary tej umęczonej kobiety: choćbym się Jego płaszcza dotknęła... Człowiek musi odnaleźć w sobie pragnienie Boga, głód Boga, tęsknotę za Nim. I to nie tylko człowiek z marginesu. Każdy z nas powinien odkrywać w sobie to pragnienie wciąż na nowo, albo inaczej, nie powinien pozwolić temu pragnieniu umrzeć. Pan chętnie odpowiada na nasze tęsknoty, o ile pozwolimy, by były one tęsknotami a nie kaprysami '+' ks. Adam