Zazdrość Pana

W owych dniach mówił Bóg wszystkie te słowa: Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.

Zazdrość Boga odkrywa największy przymiot Boga, Jego istotę. Nie wynika ona ani z lęku, ani z chęci rządzenia człowiekiem, ograniczenia jego wolności. Ma ona swoje źródło i uzasadnienie w prawdzie i miłości. Bóg zna człowieka i wie, że człowiek nie znajdzie pokoju nigdzie poza Nim, że żadna rzecz, żadna sytuacja, ani nawet druga osoba nie są w stanie zaspokoić głodu prawdziwego życia i często nawet nieuświadomionej tęsknoty za Bogiem. A Pan nie tylko zna człowieka, ale w tej prawdzie go kocha, a Jego miłość, niczym nie skażona nie chce patrzeć na to, gdy człowiek w źle pojętej wolności sam się niszczy. Bez tej świadomości przykazania stają się bezdusznym prawem, ciężarem nie do udźwignięcia. I dlatego tak wielu chrześcijan tak szybko zwalnia się z obowiązków wiary i usprawiedliwia swoją letniość, przeciętność i lenistwo. Bóg zgadza się na naszą wolność, ale na grzech zgodzić się nie może. Dlatego nazywa Siebie Bogiem zazdrosnym, Bogiem tęskniącym za człowiekiem. Co dogłębnie ilustruje pieśń śpiewana w czasie liturgii Wielkiego Piątku: Ludu, mój ludu, w której umęczony Jezus skarży się na ludzką oziębłość i niewdzięczność.