Ku Eucharystii

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: "Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności". Lecz Jezus im odpowiedział: "Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!" Odpowiedzieli Mu: "Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb". On rzekł: "Przynieście Mi je tutaj". Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Cud rozmnożenia chleba w ujęciu św. Mateusza jest niesamowicie podobny do opisu Ostatniej Wieczerzy. Mateusz nie skupił się na samym cudzie, bo takie znane już były w Starym Testamencie, wystarczy wspomnieć Eliasza, Elizeusza, czy choćby czytany wczoraj fragment o mannie z nieba. Mateusz widzi w cudzie Jezusa zapowiedź Eucharystii. I cud i Ostatnia Wieczerza mają miejsce o tej samej porze – gdy zapadł wieczór. Uczestnicy obu wydarzeń zajmują tę samą pozycję – siedzą, a właściwie była to pozycja półleżąca. W obu przypadkach Jezus dokonuje z chlebem tych samych gestów, i co warte odnotowania, w tej samej kolejności: wziął, odmówił błogosławieństwo, połamał, dał. I wreszcie tacy sami są uczestnicy obu wydarzeń – to uczniowie Jezusa, ci, którzy słuchają Jego słowa i chcą za Nim iść. I my jesteśmy wezwani do wejścia w tę tajemnicę. Zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Jezus troszczy się, aby nic, co dał Mu Ojciec nie zginęło i tworzy nowy naród wybrany – nowe dwanaście pokoleń, w których jest miejsce dla każdego z nas '+' ks. Adam