Zadowoleni

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec".

Pojawia się czasem taka myśl, że więź z Jezusem jest w gruncie rzeczy sprawą trudną i nie za bardzo przyjemną – obowiązki, umartwienia, posty. Wezwanie do obumierania na wzór pszenicznego ziarna czy do nienawiści wobec życia na tym świecie, wydaje się potwierdzać nasze przeświadczenie. Ale zauważcie, że Pan Jezus nie mówi, że ma w nas obumrzeć radość życia, zadowolenie, doświadczanie przyjemności. Ma obumrzeć w nas to, co wynika z pożądania, które rodzi w nas grzech. Radość, doświadczanie nawet małych przyjemności – np. delektowanie się kawą, uśmiech i śmiech nie sprzeciwiają się Bogu i Jego zamysłowi świętości dla nas. Nie oznacza to jednak, że Pan zachęca, byśmy czynili sobie z tego swojego bożka. Można niestety być zadowolonym staczając się po równi pochyłej wprost w objęcia czeluści piekła. Nie raz słyszałem ludzi, którzy cieszyli się, że potrafią załatwić coś na lewo, że udało im się pójść na skróty, że są tacy zaradni. Samo zadowolenie nic nie znaczy. Ale też posępne spuszczenie głowy nie oznacza, że mamy do czynienia z człowiekiem wiary, no chyba że wiary w siebie '+' ks. Adam