Nieustannie

Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: "Obroń mnie przed moim przeciwnikiem". Przez pewien czas nie chciał. Lecz potem rzekł do siebie: "Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie”. I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

W modlitwie nie chodzi o to, by coś wymodlić, ale by trwać w łączności z Panem. Modlić się nieustannie to nie tyle mnożyć modlitwy, lecz dbać o więź z Bogiem. I w tej trosce nie ma poziomów, na które trzeba wejść, by przejść do końca gry. Ufamy Panu, ale zazwyczaj wtedy, gdy Boże drogi pokrywają się z naszymi oczekiwaniami. Częściej jednak widzimy w Bogu niesprawiedliwego sędziego, któremu lepiej się nie narażać. I dlatego możemy poprosić co najwyżej raz, ale chodzić uparcie jak ta wdowa nie zamierzamy '+' ks. Adam